മറവിയുടെ വേരുകള്‍ക്കിടയില്‍ ഉടക്കി പോയ
കവിതയുടെ കുറിമാനം തിരഞ്ഞു പിടിച്ചും
സമയം കൊന്നും പകലുകളെ തിന്നും
കൂര്‍ത്ത ചുണ്ടുകള്‍ കൊണ്ട് തൂവല്‍ മിനുക്കിയും
വീണ്ടും വിജനത എന്നില്‍ ചിക്കി ചിതഞ്ഞു..
നിറ മണ്ണിന്‍ മാറില്‍ കുഴിച്ചിട്ട ഓര്‍മ്മകള്‍
മഞ്ഞച്ച ചിറകു വെച്ച് പറന്നു പൊങ്ങി
അവയുടെ അഗ്നി ചിറകുകളുടെ ജ്വാലയില്‍
ഒരു അമാവാസി രാത്രി എരിഞ്ഞു തീര്‍ന്നു
പേരറിയാതെ എന്നില്‍ നിറഞ്ഞ വിഹ്വലതയുടെ
അതിര്‍ത്തിയില്‍ തേരട്ടകള്‍ കൂടുതേടി ഇഴഞ്ഞു നടന്നു
വെളിച്ചത്തിന്റെ പഴുതു തീര്‍ത്തു പറന്നു നടന്ന
മിന്നമ്മിന്നികള്‍ രാപ്പാടികളുടെ പാട്ടില്‍ --
ഉയിരിന്റെ അന്ത്യ താളം തേടി ..
എന്നെ ചൂഴ്ന്നു നിന്ന വിജനതയുടെ
ചുഴിയില്‍ എന്റെ ജരപിടിച്ച
ചിന്തകള്‍ മുങ്ങി മരിച്ചു ...
