ഭൂമി ഒന്ന് കുലുങ്ങിയിരുന്നു

വിണ്ടുകീറിയ മേനിയിൽ
ഉപ്പു തടാകങ്ങൾ തീര്ക്കുന്ന
പട്ടിണി കോലങ്ങളുടെ
കണ്ണുനീരിന്റെ ഉറവയിൽ
കരളലിഞ്ഞു  ഭൂമി ഒന്ന് കുലുങ്ങിയിരുന്നു

അവളുടെ മുടിയിഴകൾ  പോലെ
അലയാഴിയിൽ തിരകൾ അഴിഞ്ഞു പരന്നു
ഉയര്ന്നു താഴുന്നഭൂമിയുടെ
മാറിടത്തിൽ
മഴപ്പാല് തേടി മുറവിളി കൂടുന്ന
മനുഷ്യക്കോലങ്ങൾ പിടഞ്ഞു വീണു

തിരക്കേറിയ ജനപഥത്തിൽ
സംഹാരത്തിന്റെ ഘോഷയാത്ര
അവളുടെ ക്രോധാഗ്നി പോലെ
അഗ്നിപർവതങ്ങളുടെ
ഗർജനങ്ങൾ !!!

നേരിയ മുരൾച്ചയിൽ
അവളുടെ രോദനം !!

"മനുഷ്യാ !!
"നേരിന്റെ നിറവിൽ നീ എന്നെ ഇരുത്തുക"
"അപരന്റെ  വേദനയിൽ ഉരുകാൻ പഠിക്കുക"

Copyright@lekshminair

കൃഷ്ണ

ഞാനൊരു പെണ്ണിന്റെ തീരൂപം
മിഴികളിൽ ഒളിപ്പിച്ചത്
കാവ്യകല്പനകളിൽ കവികൾക്ക്
വർണിക്കാൻ പകയുടെ ആഴങ്ങൾ
നിറമായി ചേര്ന്നത് കൃഷ്ണവർണം
അതിൽ വാസനചേര്ത്തത് ജന്മദു:ഖം
അഴിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ചുരുൾമുടിയിൽ
എന്നും അണിയാൻ കൊതിച്ചത് 
രക്തപുഷ്പം ....

അറിയില്ല കൃഷ്ണക്ക് ..ആരുടെ പകയിൽ
നിന്ന് ഉയിരെടുത്തെന്നീ
വിചിത്ര ജന്മം ... ?
കഴിവതും കെഞ്ചിയാ ഉടുതുണി തുമ്പിലായ്‌
ഇഴയുമ്പോൾ  നഷ്ടമായ് ആത്മ സ്വത്ത്വം
ഒരു താലി ചരടിന്റെ തുമ്പു പിടിക്കുവാൻ
ദശമാണ് കയ്യുകൾ എന്നെന്നാലും
ഇവളെന്റെ എന്നൊന്ന് ചേർത്ത് പിടിക്കുവാൻ
ഇരുകൈകൾ  തേടി  തളര്ന്നു കൃഷ്ണാ 

ഒരു യുദ്ധ കൊതിയുടെ
വിത്ത് വിതച്ചിട്ട്  ഒരു റാണീ പദവി
എനിക്ക് വേണ്ട .....
ഒരു മാത്രയൊന്നു വിളിചെന്നാൽ
എനിക്കെന്നും തുണയായി എത്തുവാൻ
നിന്നെ മതി.. നിന്റെ പടുവേല ചെയ്യുവാൻ
ദാസ്യം മതി